Het idee voor de fotoreeks beach is ontstaan op Omaha beach (Normandië), de landingsplaats van de Amerikanen op 6 juni 1944.
Terwijl mijn vrouw en ik daar over het strand liepen, ontsnapte bij mij de gedachte dat dit strand vol met verhalen ligt. Verhalen van jonge mensen die voor onze vrijheid daar kwamen vechten, daar sneuvelden.
Zo in gedachten verder wandelend, ontdekte ik plots in het zand het beeld dat voor mij althans, het beeld was dat ik had van Omaha beach.
Wanneer je verder op dit beeld filosofeert, kom je automatisch bij de gedachte dat heel veel stranden (om niet te zeggen alle stranden) een verhaal hebben.
Daarom ben ik op de stranden waar we kwamen op zoek gegaan naar het verhaal van dat strand. Het was een boeiende zoektocht.
een zee van ruimte
breng gedachten vol verlangen naar het lege stille strand.
schrijf ze duizend stille malen tussen duizend korrels zand.
ik kan je wilde ziel niet vangen zilte druppels vluchten uit mijn hand.
mijn eiland van verlangen, zacht streel ik je witte zand.
volg nu voor heel even de woorden langs de waterlijn.
laat hier je grootste zorgen slechts natte voeten zijn.
een zin nat van herinnering aan overvloed.
zomaar een zee gevuld met golven zonnegloed.
heen en weer rollen de golven, spel van natte zoen.
brekend schuim fluistert bevlogen, leef nu
want nu is toen.
leef op het ritme van de zee,
zonder het tikken van de tijd.
een zee van ruimte, ben in m’n element
en alle zorgen kwijt.
